Inaugurele Ironman Maastricht

Het is vijf uur als de wekker gaat en ik onder de douche stap. Nogmaals overdenk ik of alle apparatuur in mijn fotorugzak zit. Gisteren heeft de race director ons laten zien waar we als pers mogen gaan en staan en heb ik dus een indruk gekregen van de mogelijkheden. De gorillapod, de magic arm  en batterypack blijven op de hotelkamer, wel gaat er een derde camerabody mee. Nu nog zonnebrand met factor 50 op mijn armen en ik ben klaar voor de start.

In het parc-fermee is het al een drukte van belang. Banden worden opgepompt, gels en repen worden op de fietsen getaped en er is nog tijd voor een praatje. Ik probeer wat foto’s te schieten van de pro’s en Bas Diederen in het bijzonder. Bas woont in de regio en wordt door velen als favoriet gezien. Ogenschijnlijk blijft hij er ontspannen onder want er is nog tijd voor een praatje en een foto. Dan vlak voordat het parc-fermee gesloten wordt zoekt hij de rust op en lijkt zich te concentreren. Ik leg dit moment vast vanaf een afstandje met respect voor de atleet. 

Wanneer de 1e startgroep  naar de startlijn zwemt blijkt dat de aan ons toegewezen plek op de kade verre van ideaal is. Met nog een 4 tal minuten te gaan klim ik de oever weer op dwars door de brandnetels. Het zal me toch niet gebeuren dat ik de start mis. Met nog 1 minuut te gaan geven een paar vriendelijke toeschouwers mij ruimte en kan de start alsnog gefotografeerd worden. Hierna loop ik met enkele tussenstops naar het keerpunt waar de atleten even uit het water komen en een stukje over het land moeten lopen. Hier pikt mijn motorrijder me weer op en brengt me terug naar het parc-fermee waar de wissel wordt gefotografeerd.

Nadat de dames hebben gewisseld gaan we met de motor het fietsparcours op. Zo vanaf de motor lijkt het me een zwaar fietsparcours, op en af over vaak smalle wegen, bochten en rotondes en verkeersdrempels. We proberen zo snel mogelijk de kop van de wedstrijd te bereiken en maken onderweg foto’s van de belangrijkste deelnemers. Bij het 50 km punt hebben we de koplopers in zicht. De kopgroep bestaat uit 5 mannen, Martijn Dekker, Mark Oude Bennink en Bas Diederen van het team4talent team, de Belg Tim Brydenbach en de Italiaan Alberto Casadei. Martijn Dekker voert de groep aan en zorgt er voor dat een andere favoriet, de Fransman Cyriel Viennot niet kan aansluiten. Op een later moment in de wedstrijd zal Viennot nog een verkeerde weg inslaan en rijden we achter hem aan om hem de waarschuwen, hij blijft kalm, bedankt ons en vervolgt zijn wedstrijd.

Het valt mij op dat wanneer de weg omhoog loopt Bas Diederen een paar plaatsen verliest in de groep en moeite lijkt te hebben met het klimmen. Zou zijn herstel dan toch niet optimaal zijn geweest na een zeer zware Ironman in Frankfurt ruim een maand geleden? Later blijkt dat door een mechanisch defect hij moet klimmen op 55×13. Pfff… de Bemelerberg en de Cauberg over met dit monsterverzet, petje af hoor. Op 160 km is Bas Diederen dan toch weggereden uit de groep om naar eigen zeggen wat speling te hebben op de Cauberg. We zien hem moeizaam de Cauberg beklimmen maar hij heeft hier toch al een mooie voorsprong. Wij rijden snel terug naar Maastricht om op tijd bij de wissel te zijn.

In Maastricht aangekomen bedank ik mijn motorrijder en rep mij naar de Sint Servaasbrug. De atleten passeren deze eeuwenoude brug maar eenmaal aan het begin van het looponderdeel. Bas is echter te snel en hem mis ik dus maar als de achtervolgers de brug oplopen heb ik mijn positie ingenomen. Aangezien ik absoluut de finish wil vastleggen en dus ruim op tijd bij de streep moet zijn besluit ik om niet te ver het loopparcours op te gaan en bij de Maas te blijven. Het kwik is inmiddels aardig opgelopen en factor 50 en tropenpet doet hun werk.

Om half drie laat ik mijn accreditatie zien en loop het achter de finish gelegen gedeelte binnen wat gereserveerd is voor de pers.  Er zijn al een aantal fotografen aanwezig die natuurlijk de beste plekken hebben ingenomen. Mijn keuze valt op een plekje aan het hek aan de linkerkant. Hierdoor sta ik precies haaks op het podium waar later de top drie worden gehuldigd. Het is nu een kwestie van wachten en je voorbereiden op wat gaat komen. Wanneer de eerste atleet in aantocht is de spanning voelbaar en als Bas Diederen over de streep komt om zijn eerste Ironman te winnen is het groot feest. Het is nu zaak om in dit tijdsbestek van vijf minuten de juiste foto’s te schieten. Alles en iedereen loopt door elkaar heen en het verkrijgen van een “clean shot” is lastig. Je moet je vooral niet ergeren hieraan maar concentreren op wat zich afspeelt voor je lens. Familie, burgemeester, sponsor, publiek, stadhuis en Ironman logo’s het hoort er allemaal bij. Een tijdje later komt Yvonne van Vlerken als eerste dame over de meet en weer is het vijf minuten hectiek. Inmiddels ben ik wel een plaatsje opgeschoven naar het midden en als bonus geeft Yvonne een interview af aan een TV ploeg die naast mij staat. Als Carla van Rooijen (met wie ik in een grijs verleden nog getraind heb) als derde over de streep gekomen is ga ik nog op zoek naar sfeerbeelden in het centrum van Maastricht.

Ik ben nu ruim 12 uur in touw op 1 banaan en 3 powerbars en 2.5 liter vocht en het is mooi geweest net zoals de wedstrijd. Ik denk dat deze wedstrijd met misschien enkele aanpassingen kan uitgroeien tot een vaste waarde in het Ironman circuit. Nederland mag zich gelukkig prijzen met 2 grote wedstrijden over de lange afstand.