Triathlon Stein op zoek naar een gevoel…

Het is rond negen uur zaterdagavond en ik schenk nog wat rode wijn in een plastic glas. We zijn gisteravond aangekomen op een natuurcamping net buiten het plaatsje Schinnen. Uitkijkend over het heuvelende Limburgse land  overdenk ik de dag nog eens. Die begon lekker rustig met een ontbijtje naast de tent. Daarna zijn we naar Stein gereden en heeft onze dochter voor de eerste keer een run-bike-run mee gedaan. Om eerlijk te zijn, het werd een run-bike want tijdens het fietsonderdeel werd ze van de fiets gereden in een bocht door een jongentje. Einde wedstrijd. Ja het gaat er ruig aan toe bij de kids. 😉  Tegen het eind van de middag zijn we gaan kijken en fotograferen bij de sprint triathlon. Morgen volgt dan nog de Ocean Lava Triathlon Stein.

Vroeger noemde ik die “de halve van Stein.” Ja vroeger, d.w.z. 20 jaar geleden kwamen we met een grote delegatie van het Multi Triathlon Team (a.k.a. de paarse brigade) afgezakt naar het zuiden, wat ik persoonlijk als een van de hoogtepunten van het seizoen beschouwde. Ik herinner me nog het met triathleten afgeladen Hotel van der Valk in Urmond met balkons die volstonden met fietsen. De edities waaraan ik deelnam waren gezegend met zeer mooi weer. Wanneer we wakker werden stond de thermometer al ver boven de 20 graden. Ook de grote publieke belangstelling langs het geaccidenteerde parcours is mij bijgebleven. Maar ook de lokale bevolking die tijdens het looponderdeel douches van tuinslangen maakten om voor verkoeling te zorgen, staat nog in mijn geheugen gegrift. Het was de tijd van Frank Heldoorn, Henry Kiens, Pim van den Bos, Thea Sybesma en ga zo maar door.

Ja er is veel veranderd, de start- en finishlocatie zijn anders, evenals het zwemparcous en loopparcours. Wanneer ik mij zondagochtend naar de haven van Stein begeef krijg ik bijna het gevoel dat ik hier voor het eerst kom. Na het zwemonderdeel kan ik meerijden met een lokale fotograaf (www.johnparren.nl) naar Elsloo alwaar de atleten de maasberg over moeten. Dit is een mooi punt om te fotograferen en er zijn dus veel fotografen aanwezig. Nu pas komt het oude gevoel weer een beetje terug. Nu heb je in de wedstrijd als deelnemer niet echt de tijd om de omgeving eens goed in je op te nemen maar nu laat ik de omgeving goed op mij inwerken. In fotografie ben je vaak op zoek naar vlakverdeling, symmetrie, contrasten enz om iets extra aan een foto te geven. Wat mij hier opvalt is het contrast tussen oud en nieuw. Een met kasseien geplaveide weg met daaraan gelegen historische gebouwen waarover in skin-suits geklede atleten met carbon racemonsters vliegen. Met die gedachte is de foto van Martijn Dekker in Photoshop bewerkt. Na een goed uur plaatjes schieten op de Maasberg en in het Steinerbos de lopers te fotograferen beland ik achter de finish.

De wedstrijd ontwikkelt zich als een Grieks drama want Martijn Dekker die na het fietsen een voorsprong had van ruim 9 minuten wordt ingelopen door zowel Tim Brydenbach als teamgenoot Youri Severin. Spanning en emotie wat wil je nog meer. Ik probeer de juiste momenten te pakken en nu wordt het tijd voor de 1e dame. Tot mijn verbazing staan we nog maar met twee man. Een cameraman van de lokale tv en ondergetekende. Vreemd dat hier geen aandacht voor is. Sarissa de Vries waagt zich voor het eerste aan de halve en wint gelijk een klassieker op de nationale kalender. Pleuni Hooijman en Heleen Zandstra maken het podium compleet. Het voordeel is dan weer wel dat ik de enige ben met foto’s van de finish van de dames.

Regende het nog op de Maasberg, inmiddels is de zon door gekomen en wordt het behoorlijk warm. Je kunt aan de atleten zien die over de finish komen dat zij last hebben van de warme, vochtige omstandigheden. Mij doet het denken aan vroeger en het gevoel van weleer komt steeds meer naar boven……

Volgend jaar ben ik er weer bij!